Περιγραφή
Οπισθόφυλλο (αντί περίληψης)
Ο Βλαντίμιρ Ίλιτς Γκουντούνοφ κάθεται στο γκρι τραπέζι της γκρι κουζίνας του γκρι διαμερίσματός του σε μια γκρίζα συνοικία της Αγίας Πετρούπολης. Ακόμα και το φαγητό που αχνίζει μέσα στο πιάτο του φαίνεται γκρίζο. Το χρώμα έχει εγκαταλείψει τον κόσμο του Βλαντίμιρ εδώ και πολλά χρόνια, όπως κι η όρεξή του, όπως και το χαμόγελο της γυναίκας του. Η Ιρίνα κάθεται απέναντί του σιωπηλή, συρρικνωμένη, με το κεφάλι σκυμμένο πάνω απ’ το δικό της πιάτο. Σπανίως βλέπει πια τα όμορφα γαλάζια μάτια της, κι ίσως είναι καλύτερα έτσι. Εκεί που βρισκόταν παλιά όλη η χαρά της ζωής κατοικεί τώρα μια βαθιά θλίψη. Δεν αντέχουν πια να κοιτάζουν ο ένας τον άλλο. Έχουν στρέψει το βλέμμα τους προς τα μέσα.Ο καθένας κλεισμένος στο δικό του πύργο χωρίς παράθυρα, δύο άνθρωποι μονάχοι σ’ ένα τραπέζι στρωμένο για τρεις. Το πιάτο του Σεργκέι, σερβιρισμένο με πολλή αγάπη απ’ τη μητέρα του –όπως κάθε βράδυ– κρυώνει ανέγγιχτο, περιμένοντας το μονάκριβο γιο τους να γυρίσει.
Ο Σεργκέι όμως δε θα γυρίσει απόψε… ούτε αύριο ούτε κανένα άλλο βράδυ. Ο Σεργκέι χάθηκε πριν από πέντε χρόνια στον πόλεμο στην Αμαρκάνδη, και μόνο η ανάμνησή του στοιχειώνει ακόμα τα άδεια κουφάρια των γονιών του. Η Ιρίνα γνωρίζει πως ο γιος της σκοτώθηκε ηρωικά στη μάχη. Έκλαψε μπροστά στο φέρετρο –καλυμμένο με τη σημαία της πατρίδας της– μαζί με τις άλλες μητέρες. Άκουσε το φόρο τιμής των τουφεκιών και τον εθνικό ύμνο της χώρας της να υψώνεται στον παγωμένο ουρανό της βόρειας Ρωσίας. Δεν έπαψε όμως ούτε μια μέρα να μαγειρεύει τα αγαπημένα του φαγητά και να σερβίρει το πιάτο του, μαζί με ένα ποτήρι βότκα, στο βραδινό τραπέζι. Το πιάτο γυρίζει πάντα γεμάτο στο νεροχύτη και το ποτήρι πάντα άδειο.
Στην αρχή ο Βλαντίμιρ ανησύχησε για τη σύζυγό του και δοκίμασε να την πείσει –πότε με ηρεμία και πότε με θυμό– να σταματήσει αυτή την τελετουργία των ψευδαισθήσεων. Η Ιρίνα όμως επέμεινε, και με το χρόνο ο στρατηγός εγκατέλειψε την προσπάθεια, όσο κι αν του ράγιζε την καρδιά να βλέπει τη γυναίκα του να αποκόπτεται όλο και περισσότερο από την αφόρητη πραγματικότητα. Αλλά ενώ αυτή βυθιζόταν σταδιακά στο σκοτεινό πηγάδι μιας κατάθλιψης χωρίς τέλος, ο ίδιος ένιωθε να γεννιέται μέσα του ένας καρκίνος που άρχισε σιγά σιγά να του τρώει τα σωθικά. Μια πύρινη λεπίδα που μεγάλωνε συνεχώς, μέχρι να χαράξει με γράμματα φωτιάς το όνομα της στην ψυχή του: εκδίκηση.
Βιογραφικό Συγγραφέα
Λίτσα Καποπούλου –
Στο εξώφυλλο η μυστηριώδης φιγούρα οριοθετεί πραγματικότητα και φαντασία. Στο βάθος μη ευδιάκριτες ανθρώπινες μορφές. Για τον έμπειρο αναγνώστη στο εξώφυλλο, τίτλος και απεικόνιση, αποκαλύπτεται ο κώδικας σημειολογίας και σημασιολογίας της υπόθεσης. Διαβάζουμε: ΚΟΣΜΙΚΟ ΒΑΛΣ πάνω αριστερά με λευκά γράμματα και κάτω στο κέντρο με χρυσά ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ.
Αναρωτιέμαι: ποιος είναι ο συγγραφέας και ποιος ο τίτλος . Ο Στέφανος Παπαδόπουλος έγραψε το Κοσμικό Βαλς, ή το Κοσμικό Βαλς καθόρισε πλέον το ντεμπούτο του Στέφανου Παπαδόπουλου στην Λογοτεχνία ενηλίκων; Κατά την άποψή μου όποια απάντηση και να δοθεί είναι σωστή. Αυτό προκύπτει από μια προσεκτική ματιά στις δύο λέξεις του τίτλου: Κοσμικό = αυτό, που σχετίζεται με το σύμπαν(αρχικά), με την κοινωνική ζωή , με τα επίγεια(μεταγενέστερα). Βαλς= γερμανοαυστριακός χορός με παγκόσμια διάδοση, που χορεύεται κατά ζευγάρια. Προέρχεται από το γερμανικό ρήμα walzen=στροβιλίζομαι. Άρα Κοσμικό Βαλς= το στροβίλισμα ζευγαριού στο σύμπαν με μια επίγεια γεύση.
Ακριβώς αυτή είναι η αίσθηση που αποκόμισα κλείνοντας το βιβλίο. Δεν έχει σημασία αν η δική μου ανάγνωση – ερμηνεία συμφωνεί ή ταυτίζεται ή συμπλέει με την ιδέα- έμπνευση- σκοπό του συγγραφέα. Το καλό βιβλίο, μυθιστόρημα εν προκειμένω, επιδέχεται πολλές αναγνώσεις και ερμηνείες.
Ο συγγραφέας στο ρόλο του μαέστρου διευθύνει την αόρατη ορχήστρα και εμείς ακούμε τους μεγαλειώδεις , αριστοκρατικούς ήχους του βαλς. Τα ζευγάρια των χορευτών εναλλάσσονται επιδέξια στην σκηνή, που διαμορφώνει κατάλληλα η αχαλίνωτη, επιστημονική φαντασία του συγγραφέα, που πηγάζει από την αστείρευτη έμπνευσή του. Κατά την ανάγνωση του βιβλίου ακούω υπόκωφα τη μουσική των Κυμάτων του Δουνάβεως και ταξιδεύω στα μήκη και τα πλάτη της Γης και του Διαστήματος, όπως τα ορίζει ο συγγραφέας, αλλά και όπως εγώ θέλω να ονειρευτώ.
Οι ήρωες μας συστήνονται σε πρώτο ή τρίτο ενικό, ή απλά αφήνουν τις σκέψεις, τις πράξεις και τα γεγονότα να σκιαγραφήσουν τους χαρακτήρες τους. Μας ανοίγουν τις καστρόπορτες στα νευραλγικά όρια του πραγματικού και του μη πραγματικού. Τα όνειρα είναι μυστικές πόρτες, που ανοιγοκλείνουν σε μια διαφορετική πραγματικότητα, όπως μάθαινε στους μαθητές της η Άλμπα. Μας απλώνουν το χέρι για να συμπορευθούμε και να συμπάσχουμε μαζί τους. Ναι, χορεύω, χορεύουμε βαλς. Καβαλιέρος ή ντάμα στον καθένα μας είναι ο εαυτός του μέσα στο χωροχρονικό διηνεκές , τα όνειρά του, το ίδιο του το πεπρωμένο. Ο καθένας μας μπορεί να έχει ή να δημιουργήσει μια ιδανική, μαγική Σχολή σαν της Άλμπας!
Μέντορες σαν την Άλμπα έχουν βρεθεί στον δρόμο μας! Ίσως δεν τους δώσαμε πάντα την προσοχή, που τους αναλογούσε. Ναι, κι εγώ φόρεσα και μπορώ να φορέσω ξανά σμαραγδένια τουαλέτα σαν της Ελεονώρας! Δεν θα νιώσω άβολα, γιατί θα παρακολουθήσω τον θρίαμβο κάποιου έργου μου! Δεν έχει σημασία, αν είναι όπερα! Ας είναι θεατρικό! Ή ο, τιδήποτε άλλο! Υποκλίνομαι σ’ ένα ενθουσιώδες κοινό, που με χειροκροτεί! Και μετά μια νυχτερινή περιπέτεια με τον αγαπημένο μου! Μας μεταφέρουν για ασφάλεια στη Σχολή του Ιδανικού! Και το πρωινό έχει και τη λατρεμένη μου ομελέτα! Ποιος –α δεν θάθελε να το ζήσει όλο αυτό; Κι αν δεν το ζήσει, να το ονειρευτεί; Είναι πολύ σημαντικό να θυμηθούμε να ονειρευόμαστε. Κι αυτό το πετυχαίνει ο συγγραφέας. Η ζωή ανήκει στους ονειροπόλους.
Πρωτότυπες ιδέες, πανέξυπνη σύνδεση ασύνδετων , φιλοσοφικοί στοχασμοί, αυτοενδοσκοπήσεις και γνώση εαυτών και αλλήλων, ακροβατικές κινήσεις ανάμεσα στη φαντασία και την πραγματικότητα κόβουν την ανάσα. Χωρισμένο σε κεφάλαια διευκολύνει τα μέγιστα στην ανάγνωση ιδίως όταν γίνεται τμηματικά. Ύφος γλαφυρό, λυρικό, πνευματώδες, γλώσσα απλή, κατανοητή και ταυτόχρονα σύνθετη, όπου απαιτεί το σασπένς και το πρεστίζ, πάμπλουτο λεξιλόγιο, με ορθή χρήση καλολογικών στοιχείων, δίνουν προεξάρχουσα θέση στο όνειρο και στο φανταστικό προκειμένου να γίνει ομαλή προσγείωση στον αεροδιάδρομο του τώρα με τις βαθιές υπαρξιακές αναζητήσεις.
Πολυπρόσωπο, ανθρωποκεντρικό μυθιστόρημα με έντονα συναισθήματα και πάθη. Εντυπωσιάζει το σημείωμα της εκδότριας Σοφίας Δερέ στο αυτί του βιβλίου. Εμπνευσμένη η αφιέρωση και το σημείωμα του συγγραφέα. Προκαλούν και προσκαλούν να επιλεγεί και να διαβαστεί το συγκεκριμένο βιβλίο. Δεν με αντιπροσωπεύει το οπισθόφυλλο, καθόσον αναφέρει αποκλειστικά και μόνο μια γκρίζα σκηνή από το πρώτο κεφάλαιο. Ο τρόπος γραφής ορχηστρικός , σε αρμονία με τον τίτλο. Προσωπικά βιώματα διυλίζονται στην ψυχοσύνθεση των ηρώων και αποτελούν την κινητήρια δύναμη για την δράση τους ως τη λυτρωτική κάθαρση.
Φιλία, αγάπη, θυσία και αυτοθυσία, σεβασμός στη διαφορετικότητα, εκτίμηση στον άνθρωπο παρά τις όποιες ιδιαιτερότητές του, ύμνος στη νίκη του καλού επί του κακού σε όλα τα επίπεδα, ζωντανεύουν μέσα στο βιβλίο.
Σπουδαίο πράγμα να παραμένει μέσα σου η ψυχή ενός μικρού παιδιού στο διάβα του χρόνου. Αλλά να φύγει κι αυτή η ένταση από τα μάτια , που προδίδει την ηλικία κατά τον Ιωάννη. Υπάρχει παγκόσμια πλεκτάνη; Άγνωστο πόσες υπερδυνάμεις μετέχουν στην συνομωσία. Τ’ αστέρια έρχονται τόσο κοντά στο κεφάλι μας. Γιατί θάπρεπε να πέσει νεκρός ο Βασιλιάς της Ζούγκλας τόσο δραματικά, ώστε ακόμη και ο Λέογκαρ, ο θύτης, να του απευθύνει τον ύστατο φόρο τιμής; Για μια Ελέν; Που αψήφησε τους κανόνες της φιλοξενίας στην
Έρημο; Υπερίσχυσε σίγουρα ο Κώδικας Τιμής των Βαρβάρων;
Κάποιες φορές θα ήθελα να μπορώ να είμαι ο εαυτός μου, λέει ο Ξενοφών.
Ευχή ή κατάρα θα σωθώ ή θα καώ σαν ένας νέος Ίκαρος, που πλησίασε πολύ κοντά στον ήλιο; Διερωτάται ο Ιωάννης. Ο Λευκός Λύκος επιβλητικός μέσα στο φωτεινό στεφάνι του ήλιου. Σαν να απέκτησε μια πύρινη χαίτη. Σαν να έγινε ένα με τον ήλιο…
Όλοι κουβαλάμε το δικό μας άλυτο αίνιγμα. Κι ο έρωτας; Ω! ο έρωτας! Εξωραΐζει τα πάντα. Όλα είναι δυνατά για τους ερωτευμένους. Δεν βλέπουν ελαττώματα, ούτε τα κακώς κείμενα! Έχει κι ο έρωτας τη δική του εικονική πραγματικότητα, που όμως είναι τόσο όμορφη! Αγγίζει την τελειότητα! Όπως ακριβώς θα την θέλαμε! Όταν χορεύουμε βαλς με τον ή την αγαπημένη μας επικεντρωνόμαστε σ’ εκείνον ή εκείνην. Οι υπόλοιποι στις γρήγορες στροφές του χορού αποτελούν φιγούρες χωρίς μορφή , όπως στο εξώφυλλο. Ο χορός αυτός ζαλίζει, μεθά. Υπάρχουν μόνο δύο, ο ένας για τον άλλον στο ιδεατό άπειρο. Απόλυτος έρωτας για την Ελεονώρα και τον Ιωάννη!
Η αλήθεια αξίζει και πρέπει να λέγεται. Όπως την λέει ο Ξενοφών και όπως τη φιλτράρει η Μαριάννα. Εκπληκτική η ιστορία της Άλμπα, όπως την διηγείται παραμυθένια ο δυνατός, πανέξυπνος Ξενοφών με τον μυθικό Κένταυρο Χείρωνα και την συνδέει με τους εαυτούς τους. Η ανάγνωση τελειώνει . Αν έκανα μια παρομοίωση αυτού του βιβλίου, θα ήταν με τα βιβλία του Χάρι Πότερ, όπου η συγγραφέας Τζόαν Ρόουλινγκ με οδηγό την φαντασία της δημιουργεί έναν μαγικό κόσμο. Έτσι εύχομαι και περιμένω από τον Στέφανο Παπαδόπουλο τη συνέχεια του Κοσμικού Βαλς. Γιατί ένα Βαλς δεν τελειώνει. Σταματά μόνο για λίγο. Για να ξεκουραστούν οι συντελεστές! Και ξαναρχίζει. Ήδη έχω την επιθυμία να συνεχίσω να χορεύω ένα βαλς κοσμικό, απόκοσμο ή υπερκόσμιο στους ήχους του ισπανικού τραγουδιού που διακρίθηκε στην Γιουροβίζιον το 1978 : ‘Ας χορέψουμε ένα βαλς’ με τη μουσική των ονείρων μας! Σημασία δεν έχει μόνο ο προορισμός, αλλά και καθ’ εαυτό το ταξίδι, που μας κάνει σοφότερους και που μας πρόσφερε ο συγγραφέας του Κοσμικού Βαλς.
Συγχαρητήρια και Καλοτάξιδο το «Κοσμικό Βαλς» Στέφανε Παπαδόπουλε, που είναι και το πρωτότοκο παιδί του νεοσύστατου εκδοτικού οίκου «Δερέ»! Καλή Επιτυχία και στη συνέχεια!
Ευαγγελία Μάγγου –
Το “Κοσμικό Βαλς” του Στέφανου Παπαδόπουλου είναι ένα μυθιστόρημα που συνδυάζει την σκληρή πραγματικότητα της παγκόσμιας πλατφόρμας των εχθροπραξιών, με την ακλόνητη θέληση του ανθρώπου να υπερασπιστεί τις αξίες της φιλίας και της αγάπης!
Τα μέλη μιας σχολής θα πρέπει να ενώσουν την πίστη και την αφοσίωσή τους ώστε να αντιμετωπίσουν το κακό. Φανταστείτε απλά έναν σύγχρονο Αρμαγεδδών…
Οι σκοτεινές καταδιώξεις σε μια κρύπτη με φόντο τις ιταλικές Άλπεις θα γίνουν η αιτία να εδραιωθούν τα ιδανικά και να εξοντωθεί ο εχθρός. Μικρά κεφάλαια με πρωτοπρόσωπη γραφή και περιγραφική ανάλυση από κάθε έναν από τους πρωταγωνιστές, συνθέτουν ένα πολύπλευρο ανάγνωσμα, κατά τα άλλα δύσκολο να συνθεθεί.
Οι εικόνες και οι περιγραφές ξεπερνούν τη φαντασία του κοινού νου και η καλοδουλεμένη χρήση της γλώσσας είναι εμφανής από την πρώτη σελίδα.
Σε όλο το μήκος του βιβλίου θίγονται ιδανικά και αξίες που αγγίζουν και την πιο παγωμένη καρδιά!
Τέλος, κατά έναν περίεργο λόγο, θα πω πως είχα την αίσθηση ότι διάβαζα βιβλίο επιστημονικής φαντασίας που ήρθε από το μέλλον αλλά γραμμένο με την ευαισθησία μιας άλλης προγενέστερης εποχής. Πρωτοτυπία!
“Κοσμικό Βαλς”… Ένας φόρος τιμής σ’αυτό τον αόρατο δεσμό που γεννιέται ανάμεσα στους ανθρώπους. Έναν δεσμό που αντέχει στην απόσταση, στον χρόνο και στον θάνατο. Ένα μαγικό φίλτρο που φωτίζει με μια αύρα μοναδική τους <> και τους ξεχωρίζει από τον κόσμο όλο!!! ❤
ΣΩΤΗΡΙΑ ΚΥΡΜΑΝΙΔΟΥ –
Νομίζω πώς ακόμη λικνίζομαι, πως είμαι μέρος της ιστορίας και δένομαι άρρηκτα με το παρόν και το μέλλον των ηρώων. Συμπορεύομαι των αγωνιών τους και μαγεύομαι από τη γενναιότητα των χαρακτήρων τους.
Ο συγγραφέας Στέφανος Παπαδόπουλος, εκλεκτός διάκονος της παιδικής λογοτεχνίας, τολμά και στήνει μια νέα ορχήστρα στον κόσμο της λογοτεχνίας ενηλίκων. Τολμά, αποκαλύπτεται και αναμένει τους κλυδωνισμούς των ψυχών των αναγνωστών του.
Οι ήρωες του, εμπλέκονται σε περιπέτειες -εναλλασσόμενοι- και κάθε φορά, μας παρασύρουν σε τούτο το ταξίδι της σοφίας τους.
Ρέει ο λόγος, με περιεκτικές περιγραφές, θαρρείς περπατάς κι εσύ μαζί τους, εκπλησσόμεθα από την επινόηση των λέξεων, τόπων, όπου βάζει ο συγγραφέας τους ήρωές τους να πρωταγωνιστήσουν, ενώ ταυτόχρονα προβληματίζει, δίνει γνώση, σοφία, συγκίνηση, ευαισθησία, ακεραιότητα χαρακτήρων.
Στο «Κοσμικό βαλς», υμνείται η φιλία, διαφαίνεται ο σεβασμός στη διαφορετικότητα, εξαίρεται το όραμα, το όνειρο, εκτινάσσεται στα ουράνια η ΑΓΑΠΗ.
Θαύμασα τη γραφή του συγγραφέα σε πολλά σημεία. Μαγεύτηκα από το εισαγωγικό σημείωμά και υποκλίθηκα στο τέλος του βιβλίου.
Ένιωσα αυτή τη γλύκα της αγάπης στα χείλη , γαλήνεψε η ψυχή, γιατί το ζητούμενο σε αυτή τη ζωή, είναι να βρεις τη συμπληρωματική διαφορά στον άνθρωπο που θα μοιράσεις μαζί του, όνειρα, πορεία και ζωή.
Στέφανε Παπαδόπουλε, συγχαρητήρια για το μυθιστόρημά σου. Σ’ ευχαριστώ για τούτο το «χορό».
ΣΩΤΗΡIΑ ΚΥΡΜΑΝΙΔΟΥ
ΣΥΓΓΡΑΦEΑΣ,ΡΑΔΙΟΦΩΝΙΚH ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ
Άντζελα Παππά –
Ένα βιβλίο που από την πρώτη στιγμή που θα το πιάσεις στα χέρια σου σε γεμίζει εικόνες… Σου γεννάει ερωτήματα… Σε βάζει μέσα στην ιστορία… Γίνεσαι ένα με τους πρωταγωνιστές…. Θαρρείς πως είσαι και εσύ ένα κομμάτι του παζλ…. Ενός παζλ που προσπαθείς σε κάθε σελίδα να συνδέσεις τα κομμάτια του….. Ένα κομμάτι έρωτας…. Ένα πόλεμος…. Και τι; Στο τέλος φτιάχνεις την εικόνα που θες… Στο παζλ αυτό βλέπεις την μορφή από τον ήρωα που ταυτίστηκες καθώς διάβαζες… Μα δεν σου φτάνει…. Λαχτάρας και εύχεσαι να μην υπήρχε ποτέ αυτή η τελευταία σελίδα..
Καλλιόπη Ορφανού-Γιακουμή –
Αίθουσες χορού: Η καρδιά και το μυαλό του αναγνώστη. Ρυθμός: Κοσμικό Βαλς. Ενορχηστρωτής-μαέστρος: Στέφανος Παπαδόπουλος
Από τις πρώτες κιόλας σελίδες, ο ρυθμός του βιβλίου σ’ έχει κερδίσει. Αφήνεσαι αβίαστα στη ροή του, ακολουθώντας τις λέξεις μια-μια, σα νότες που γράφτηκαν μόνο για σένα και πλημμυρίζεις από αυτές.
«Κοσμικό Βαλς», ένας χορός λέξεων και εικόνων με “απαλές” περιγραφές -όπου απαιτείται- και εντυπωσιακές ανατροπές, που του προσδίδουν ένταση και γοητεία. Ο Στέφανος Παπαδόπουλος, βιρτουόζος του λόγου, προσδίδει ισορροπία στο κείμενο του, άλλοτε με ρομαντικό ύφος και άλλοτε εντελώς ρεαλιστικά, κάνει τον αναγνώστη του να λικνίζεται πότε σε πιο εντόνους τόνους και πότε σε πιο ήπιους και αισθαντικούς.
Η γλώσσα του Στέφανου Παπαδόπουλου, είναι ταυτόχρονα πλούσια, μα και τόσο απλή, όσο και καθηλωτική. Μεστή, λυρική, εικονοπλαστική, με σαφήνεια, χρησιμοποιείται από τον συγγραφέα ως το όχημα που μεταφέρει τα μηνύματα του προς τον αναγνώστη του, αφήνοντάς τον στο τέλος με μια αίσθηση πληρότητας και ικανοποίησης, που μπόρεσε να τα ανακαλύψει, που στάθηκε ικανός να διαβάσει πίσω από τις λέξεις. Η απλότητα του λόγου, είναι ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά του σαν συγγραφέας. Η έλλειψη περίπλοκων προτάσεων και υπερβολικών επιθέτων ωστόσο, προσδίδουν μια μαγεία και μια φυσική φινέτσα στο κείμενό του.
Ο γρήγορος ρυθμός γραφής σε παρασύρει και σου μεταφέρει νέα δεδομένα, νέες εικόνες και πληροφορίες. Κάθε παράγραφος, κάθε πρόταση, σωστά επιμελημένα, δεν κουράζουν και χαρίζουν στο κείμενο κινηματογραφικό χαρακτήρα. Πρωτοπρόσωπη αφήγηση -σωστός χείμαρρος- με άρτια χρήση της ελληνικής γλώσσας, πράγμα που εντυπωσιάζει, αν σκεφτεί κανείς πως ο συγγραφέας μεγάλωσε και σπούδασε στη Γαλλία.
Διαρκής εναλλαγή αφηγητών…
Ο συγγραφέας αφήνει τους ήρωες του να μιλούν και να αφηγούνται, ο καθένας προσωπικά, τα όσα βιώνουν με αφοπλιστική ειλικρίνεια, χωρίς υπερβολικές ή περίτεχνα λογοτεχνικές εκφράσεις, ενώ μοιράζεται με τον αναγνώστη, τους φόβους και τα συναισθήματά της κάθε στιγμής. Έτσι καταφέρνει οι ήρωες του να γίνονται αμέσως αγαπητοί, διατηρώντας συνέπεια στις πράξεις τους, ώστε να μπορούμε να τους καταλάβουμε ακόμα κι αν διαθέτουν εντελώς διαφορετική κουλτούρα. Τους βάζει μέσα από τις προσωπικές τους αφηγήσεις να κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου, για το πως μπορεί όλα όσα θεωρούμε δεδομένα και κεκτημένα στη ζωή και την καθημερινότητά μας, να αλλάξουν καθοριστικά μέσα από επιπόλαιες επιλογές πολιτικής εξουσίας, από προσωπικά συμφέροντα, από αχαλίνωτα συναισθήματα που γίνονται ρυθμιστές των αποφάσεων μας, ενώ παρουσιάζει τις λεπτές ισορροπίες ανάμεσα σε όρια και αρχές, ιδανικά και πιστεύω, όταν αυτά κινδυνεύουν μπροστά στην αδυναμία του ανθρωπίνου χαρακτήρα.
Έρωτας, φιλία, πίστη, εμπιστοσύνη, αγάπη, σεβασμός, μοιάζουν με τα ήρεμα νερά μιας λίμνης που πάντα θα κινδυνεύουν από μια πέτρα να ταραχτούν. Το ποια πέτρα θα επιλέξει ο καθένας μας για να ταράξει αυτά τα νερά, είναι θέμα προσωπικής επιλογής ή ανάγκης.
Οι διάλογοι ζωντανοί, ρεαλιστικοί, άμεσοι, συνυφασμένοι απόλυτα στην εποχή μας, υπερτερούν και είναι αυτοί που προωθούν τη δράση.
Κατόπιν, η κινηματογραφική αφήγηση παίρνει τα ηνία και ο αναγνώστης παρακολουθεί με αμείωτο ενδιαφέρον τα γεγονότα. Με βασική τεχνική του τον γρήγορο ρυθμό αφήγησης, ο Στέφανος Παπαδόπουλος, χειρίζεται ιδανικά την επιτάχυνση και την επιβράδυνση. Και μετά έρχονται οι αναδρομές. Ο συγγραφέας διαθέτει τη μαγική ικανότητα να δημιουργεί ατμόσφαιρα από το τίποτα σχεδόν και με δομικά της υλικά μονάχα τις λέξεις, τις απλές λέξεις, δίχως ίχνος φανφαρονισμού, που σε άλλους επιβάλει η ανάγκη της αναγνώρισης της συγγραφικής τους δεινότητας από τους αναγνώστες τους. Καταφέρνει και χτίζει ένα μοναδικό σύμπαν, ένα προσωπικό περιβάλλον για κάθε έναν από τους βασικούς του ήρωες, προσκαλώντας τον αναγνώστη να ταξιδέψει ως εκεί. Από την Αμαρκάνδη, γέννημα του ευφάνταστου δημιουργικού μυαλού του, ως την Αγία Πετρούπολη, από τον διαστημικό σταθμό ως τις γυμνές αχανείς ερήμους της κεντρικής Ασίας, από τις δαντελωτές βουνοκορφές όπου στεγάζεται η ονειρική σχολή της Άλμπα, ως τη σκηνή μιας όπερας ή σε πεδία μάχης, αφηγείται αριστουργηματικά. Δημιουργεί εικόνες ενεργοποιώντας τις αισθήσεις του αναγνώστη, δίνοντας έμφαση στις λεπτομέρειες και τις περιγραφές. Συχνά ακροβατεί μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας, αληθινού και εικονικού, σωστού και λάθους, θεμιτού και αθέμιτου, μα πάντα είναι το ίδιο απολαυστικός.
Επίσης δεν είναι λίγες οι φορές, που στο κλείσιμο κάποιων ιστοριών, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι έρχεται το τέλος των ηρώων και της ιστορίας τους, η τελευταία πρόταση ή παράγραφος, λειτουργεί σαν το τυράκι στην φάκα και χτυπά υπογείως στο συναίσθημα, μα κρατά και το ενδιαφέρον αμείωτο ώστε, το διήγημα μόλις να έχει αποκτήσει ένα ακόμα πιθανό, και διαφορετικό, για τον κάθε αναγνώστη τέλος στο μυαλό του.
Ο Στέφανος Παπαδόπουλος είναι επινοητικότατος συγγραφέας. Μάστορας μα και εργάτης της λογοτεχνίας, ευφυής, διαυγής, ικανός να προσθέτει με μεγάλη άνεση καινούργιες κλωστές, να ξηλώνει νήματα, να τυλίγει όλο τον ιστό της ιστορίας από την αρχή και να τον κουβαριάζει, να τον ξαναμπερδεύει ή να τον ξετυλίγει ξαφνικά. Μα όλα τα παραπάνω τα φροντίζει με μέτρο και τόσο όσο, να σου αρκεί να πάρεις ίσα ίσα μια ανάσα, καθώς και πάλι παρακάτω, δεν σε “αφήνει σε χλωρό κλαρί”.
Ο Στέφανος Παπαδόπουλος, σε κάθε κεφάλαιο, χτίζει αριστοτεχνικά την πλοκή του μυθιστορήματός του σε όλα τα επίπεδα, ενώ αξίζει να σημειωθεί ότι και οι αναδρομές στο παρελθόν γίνονται με άρτιες γεφυρώσεις κι επιτυγχάνουν τον σκοπό τους στην εξέλιξη της υπόθεσης. Για όλους αυτούς τους λόγους, καταφέρνει να κάνει το βιβλίο του, ένα μυθιστόρημα που διαβάζεται απνευστί, εξαιρετικό από κάθε άποψη, θελκτικό για κάθε αναγνώστη. Δεν διστάζει να θίξει θέματα που ταλανίζουν το κόσμο μας όπως η διαφθορά, η ανηθικότητα, η προδοσία. Μάστιγες που μας υποβιβάζουν σε κτήνη, καθώς χάνουμε την ανθρώπινη υπόσταση μας. Και απέναντι σε όλα αυτά, αντιτάσσει κατανόηση, σεβασμό, φιλία, εκτίμηση, εμπιστοσύνη και αγάπη.
Με ευαισθησία προσεγγίζει το θέμα της ομοφυλοφιλίας και καταδικάζει συμπεριφορές, παραδίδοντας μαθήματα σεβασμού στην διαφορετικότητα.
Με την διεισδυτική του ματιά, εντοπίζει και εκθειάζει όλες τις μορφές της μητρικής αγάπης.
Τοποθετεί την γυναίκα στο ψηλότερο βάθρο, προσδίδοντας της όλες τις τιμές και την λάμψη που της αξίζουν, που δικαιούται, που κέρδισε ισάξια και ισόνομα στην κοινωνία μας.
Στέκεται με δέος και συγκίνηση μπροστά στην απώλεια και συμμετέχοντας και ο ίδιος πρώτα, κάνει τον αναγνώστη του να σκύψει ευλαβικά μπροστά στον ανθρώπινο πόνο, στον πόνο της μάνας που χάνει ένα παιδί, στην αγωνία της όταν εκείνο κινδυνεύει.
Το “σύστημα” μπορεί να μας βάλει σε καλούπια χωρίς καν να το καταλάβουμε, να μας φορέσει παρωπίδες, και να μας υποδουλώσει, όσο εμείς του επιτρέπουμε μέσω της απάθειας μας. Αυτό που πρέπει να συγκρατήσει κάποιος που έχει διαβάσει αυτό το βιβλίο, είναι οι αμέτρητοι τρόποι που υπάρχουν γι αυτό ώστε να τους αναγνωρίζουμε και έτσι να μπορούμε να αμυνθούμε.
Ο συγγραφέας θυσιάζει τους ήρωες του στο όνομα του καθήκοντος και δίνει έμφαση στην δύναμη αυτής της θυσίας και του αλτρουισμού. Βλέπει την ελπίδα να ζει, να τρέφεται στις ψυχές αθεράπευτων ονειροπόλων, αθώων ψυχών και οραματιστών και την κάνει ζηλευτή και πολυπόθητη για τον αναγνώστη και χάρη σε αυτή, οραματίζεται κι εκείνος ένα καλύτερο αύριο.
Το «Κοσμικό βαλς», είναι ένα βιβλίο πρωτότυπο, διαχρονικό μα και επίκαιρο, και θα είναι ακόμα πιο επίκαιρο όσο περνάνε τα χρόνια. Διαβάζοντας το ξανά και ξανά, νιώθεις τα μάτια σου να ανοίγουν.
Σίγουρα είναι ένα βιβλίο απαραίτητο για μια βιβλιοθήκη.
Κλείνοντας θα ήθελα να αναφέρω μιας και είναι το πρώτο βιβλίο των εκδόσεων ΔΕΡΕ, την εξαιρετική εμφάνιση και ποιότητα της έκδοσης καθώς και την αψεγάδιαστη για μένα επιμέλεια.
Κάτια Κρεμαστούλη –
Διαβάζοντας αυτό το υπέροχο βιβλίο,είχα την αίσθηση,πως στροβιλιζόμουν,στους ρυθμούς ενός Βαλς..Οι παρτενέρ μου,παλιοί συμμαθητές όλοι,μιας μυστικής Σχολής “ειρηνοποιών”…
Ο συγγραφέας Στέφανος Παπαδόπουλος,καταφέρνει να σε “βάλει” σε έναν “χορό” διαφορετικό και να σε στροβιλίσει από την Ανατολική Αμαρκάνδη, στην Αγία Πετρούπολη,από κει στην Λυών της Γαλλίας,στο Μιλάνο της Ιταλίας,σε ένα διαστημόπλοιο στα άστρα…Στα μοναδικά εκείνα που αγαπούσε πάντα ο Οδυσσέας,ο αγαπημένος φίλος…
Ο εμφύλιος μαίνεται στην Αμαρκάνδη..Οι παλιοί συμμαθητές συναντιόνται ξανά,με σκοπό να σταματήσουν τον παραλογισμό που δημιουργεί η βία…Να σταματήσουν τον πόλεμο,μια μαζική καταστροφή.. Γιατί πιστεύουν σε έναν κόσμο,ειρηνικό..Για έναν τέτοιο κόσμο,έμαθαν να αγωνίζονται στο σχολείο-κάστρο,που ίδρυσε η Άλμπα.Η γυναίκα που ζει στο σήμερα και οραματίζεται το μέλλον..Το σχολείο που δεν είχε κανόνες,χάρακες,θρανία…Μόνο οράματα!!!
Ο συγγραφέας,βάζει τους ήρωες του,να χορεύουν το δικό τους κοσμικό βαλς γύρω από έναν εμφύλιο…Αναμετρούν τις ζωές τους,τη φιλία τους,τον έρωτα….Δεν διστάζουν να θυσιαστούν για αυτήν την φιλία..
Η ιστορία είναι γεμάτη εντάσεις.Ο συγγραφέας με μία γραφή απλή,μας γνωρίζει έναν έναν τους ήρωες του και τους τοποθετεί με μαεστρία στο επίκεντρο της ίδιας τους της ψυχής…Τους βουλιάζει από το φως στο σκοτάδι,χωρίς να μπερδεύει τον αναγνώστη.Παρελθον,παρόν μέλλον,δίνονται με σαφήνεια,όμορφα,χωρίς μεγαλόπνοες εκφράσεις! Πολλοί ισως το διαβάσουν σαν μια ωραία περιπέτεια φαντασίας..που πραγματικά είναι,μια περιπέτεια γεμάτη αγωνία!Όμως για μένα το βιβλίο είναι και βαθιά υπαρξιακό…Και αυτό καταφέρνει ο συγγραφέας να το “περάσει”,μέσα από μια ευφάνταστη ιδέα.Στο βιβλίο υμνείται η θυσία της μάνας,ο έρωτας και η φιλία..Μας θέτει όμως και πολλά ζητήματα προς συζήτηση,όπως την έννοια της ειρήνης…Ίσως δεν μπορεί να υπάρξει Ειρήνη χωρίς να χυθεί αίμα…Γιατί πάντα αυτοί που θυσιάζονται ανοίγουν τον δρόμο,μας κάνουν να ζητάμε μια άλλη ζωή…και να αγωνιζόμαστε για έναν καλύτερο κόσμο.Το βιβλίο
ακουμπά με σεβασμό ακόμη και στο θέμα της ομοφυλοφιλίας..Οι φίλοι στο μυθιστόρημα, έχουν να αναμετρηθούν με τη συνείδησή τους,όπως όλοι όταν καλούμαστε να πάρουμε κρίσιμες αποφάσεις…Η διαφθορά,η αδικία,τα συμφέροντα,η βία,έρχονται σε αντιπαράθεση με τα όνειρα,τα ιδανικά,την φιλία,την αγάπη…Ποιος νικά; Δεν ξέρω..Όμως ξέρω,πως δεν υπάρχει μια Αλήθεια.Υπάρχουν πολλές Αλήθειες, στα μέτρα του καθενός…Και η ζωή οφείλει να κρατά εκτός από ασπίδα και σπαθί!!
Ένα βιβλίο άξιο λόγου.
Sofia Dere –
Ένα μυθιστόρημα βαθιά υπαρξιακό, με έκδηλα ανθρωπιστικά στοιχεία σε όλη τη ροή του. Ρεαλιστικό και άμεσο, κινείται ταυτόχρονα σ’ έναν κόσμο φανταστικό που το παρελθόν και το παρόν μπλέκονται τόσο άρτια, όσο και απρόσμενα, για να ξεδιπλώσουν ένα μέλλον πολλά υποσχόμενο. Μια χούφτα παλιών συμμαθητών της μυστικής Σχολής “ειρηνοποιών”, εναντιώνεται απέναντι στον παραλογισμό ενός κόσμου, που θεωρεί πως η βία και τα όπλα, είναι μονόδρομος για την διεκδίκηση και την επιβολή των συμφερόντων του. Μια ιστορία γεμάτη εντάσεις και απρόσμενα, οδηγεί τους ήρωες σε μια περιπέτεια, που ο έρωτας και η φιλία δοκιμάζονται και τελικά, ίσως δικαιώνονται μπροστά στην θυσία, την απώλεια και τον θάνατο. Η φιλοσοφία της ζωής και της Θέωσης, διαθλώνται στις σκέψεις και τις πράξεις των ηρώων με τρόπο κατανοητό και πρόσφορο, για περαιτέρω ανάλυση από τον αναγνώστη. Όνειρα και οράματα, γίνονται αφορμή και αιτία για εσωτερική αναζήτηση του κάθε ήρωα, που στην πορεία του κειμένου καλείται ν’ ανακαλύψει τον εαυτό του και να συστηθεί εκ νέου με τα θέλω του, τα αγαπώ του, τα μπορώ και τα πρέπει του.
Άννα Μπλαβάκη –
Ένα βιβλίο που εκ πρώτης σε τραβάει το τόσο κομψό εξώφυλλο του.. Απλό και κομψό.
Έπειτα ο τίτλος του. Αναρωτιέσαι τι μπορεί να κρύβει και ποια ιστορια ετοιμάζεται να σου αφηγηθει ο συγγραφέας. Ο Στέφανος Παπαδόπουλος, στο πρώτο του αυτό βιβλίο σε κρατάει απ το χέρι και σε οδηγεί σε ένα βαλς εξελίξεων, καταιγιστικων γεγονότων και κυρίως εικόνων.
Οι ιδέες του είναι πρωτότυπες, τα κεφάλαια μικρά, χωρίς να κουραζουν καθόλου τον αναγνώστη. Το ύφος του λυρικο, αφηνεσαι στις λέξεις.. Να σε ταξιδέψουν και να σε μεθυσουν.. Άλλοτε με έναν τρόπο ρομαντικό κι άλλοτε με έναν τρόπο άκρως ρεαλιστικό. Οι διάλογοι του είναι τόσο ζωντανοί, τα συναισθήματα που κυριαρχούν τόσο έντονα,, ώστε αναπόφευκτα ταυτιζεσαι με κάποιον από τους πρωταγωνιστες του. Δημιουργεί εικόνες και σε κάνει να περνάς συνεχώς απ τον κόσμο του φανταστικου.. Στον αληθινό κόσμο.. Κι αντίστροφα! Ταυτόχρονα, βάζει από τη μια πλευρά τη διαφθορά… Κι απ την άλλη την αγάπη, τη φιλία και κυρίως το σεβασμό..
Το βιβλίο αυτό με άγγιξε πολύ.. Όπως πιστεύω ότι θα αγγίξει τον κάθε αναγνώστη που ψάχνει ακόμα να ανακαλύψει τον εαυτό του.. Αυτά που αγαπάει και κυρίως αυτά που ονειρεύεται…
Ενας φόρος τιμής λοιπόν,,, όπως λέει κι ο συγγραφέας,, σε όλους αυτούς που δεν τους σταματάει η απόσταση, που δεν τους αγγίζει ο χρόνος.. Και που συνεχώς κάνουν αισθητή την παρουσία τους όσα χιλιόμετρα κι αν είναι μακριά….
Ζωή Μάργελου –
Το πρόσημο είναι θετικό για το εν λόγω βιβλίο.
Μου άρεσαν πολύ τα μικρά κεφάλαια- τα λατρεύω στα βιβλία- κ η αφήγηση στο πρώτο πρόσωπο των χαρακτήρων, προσδίδει άλλη νότα, καθώς κ η τοποθέτηση τους σε διάφορα μέρη του κόσμου, ένα άλλο στοιχείο που προσωπικά το βρήκα πολύ ενδιαφέρον, απόρροια ίσως των πολλών τόπων που έχει ζήσει ο συγγραφέας!
Αρχικά όπως το διάβαζα, πίστευα ότι πρόκειται για βιβλίο επιστημονικής φαντασίας καθαρά, το οποίο βέβαια δεν ισχύει, κάτι που διαπιστώνεται άμεσα στη συνέχεια δοσμένο βέβαια με μαεστρία από τον συγγραφέα..
Διαβάζοντας το κάποιος κ κρίνοντας επιφανειακά θα μπορούσε να πει κ τι είναι τούτο πέρα από μια ιστορία κάποιων φίλων που πάνε να σώσουν τον κόσμο, το παίζουν ήρωες κ τελικά τι? ούτε ο κόσμος σώζεται κ αυτοί θυσιάζονται επιπλέον ή τουλάχιστον κάποιοι από αυτούς.. Δεν είναι όμως καθόλου έτσι.
Πρόκειται για συνονθύλευμα πολλών πραγμάτων που περιγράφονται, από το σημερα που ζούμε, με τους πολέμους, τις καταστροφές σε χώρες κοντά ή μακριά μας που πιστεύουμε ότι εμάς δεν θα μας αγγίξουν ποτέ, και μέσα από όλες αυτές τις καταστάσεις οι αξίες της αγάπης, της φιλίας της συντροφικότητας, της αλληλεγγύης, της θυσίας παραμένουν πάντα σταθερές, αναλλοίωτες στο χρόνο κ στις καταστάσεις!
Θα μπορούσα να περιγράψω αρκετά ακόμα, αλλά φοβάμαι ότι ίσως προδώσω στοιχεία της πλοκής του!
Ολοκληρώνοντας το μου άφησε ένα χαμόγελο στα χείλη με νότες αισιοδοξίας για το παρόν κ το μέλλον αυτού του κόσμου…
Και όντας Κοινωνική Λειτουργός τολμώ να πω κατά τη γνώμη μου πάντα ότι προσφέρεται για πολύ καλή ανάλυση χαρακτήρων κ καταστάσεων, μέσα από τις οποίες ίσως όλοι μας κατανοήσουμε καλύτερα τον εαυτό μας με τα ισχυρά κ τα τρωτά χαρακτηριστικά μας!
Αξίζει επομένως να το διαβάσετε!
Βάσω Μαυροειδή –
Ένα μοντέρνο μυθιστόρημα που σου γεννάει εύλογα ερωτήματα..
Φιλία, αγάπη, εμπιστοσύνη, σεβασμός!
Που μπορεί να φθάσει ο άνθρωπος στο όνομα της αγάπης….
Ήρωες που σε καθηλώνουν με τις σκέψεις κ τις πράξεις τους…
Κάποιες στιγμές ταυτίστηκα με τους ήρωες άλλες θύμωσα κ άλλες τους θαύμασα!!
Τα μικρά κεφάλαια δεν κουράζουν τον αναγνώστη αντίθετα έμμεσα τον προτρέπουν να συνεχίσει …
Ένα μυθιστόρημα που προβληματίζει αλλά και κ σε παροτρύνει να δεις τη ζωή τη φιλία την αγάπη το σεβασμό από άλλο πρίσμα!!
ΑΝΤΩΝΙΟΣ ΜΕΛΙΣΣΙΝΟΣ –
Ο Συγγραφέας εντυπωσιάζει με την ποιητικότητα της γραφής του. Όχι μόνον από λογοτεχνική άποψη, άλλα και με ουσιαστική ποιητική δημιουργία πραγματικών καταστάσεων.
Στήνει γέφυρες στο μέλλον με τη δύναμη της ψυχής και της αγάπης.
Οι ήρωες του είναι κανονικοί, απλοί άνθρωποι, όλοι τους διαφορετικοί, όμως έχουν βασικά κοινά χαρακτηριστικά: αξίες και μεγάλες προσδοκίες, ενδόμυχο σεβασμό και αισιοδοξία που περισσεύει. Αντικατοπτρίζουν, σε διαφορετικές κάθε φορά περιστάσεις, που έρχονται από το παρελθόν και αντανακλούν στο μέλλον, την εικόνα του συγγραφέα και τις διακυμάνσεις του χαρακτήρα του και τελικά, παρά τα άδικα βέλη της σκληρής μοίρας, εξυψώνονται στο όνειρο, φθάνοντας στο ιδανικό τους και λαμβάνοντας ως αντίδωρο ένα κομμάτι της πραγματικότητας που οι ίδιοι δημιούργησαν. Ενδιαφέρον και διδακτικό, με ευρηματικές εναλλαγές και εκπλήξεις.
Το σημαντικό είναι ότι ο συγγραφέας γράφοντας το, έκανε ένα από τα καλύτερα ταξίδια της ζωής του. Όπως θα κάνει και ο υποψιασμένος αναγνώστης.
ΑΝΤΩΝΙΟΣ ΜΕΛΙΣΣΙΝΟΣ – Κοσμήτορας του ΚΕΛΔ (Κύκλος Ελλήνων Λογοτεχνών Δικαστών)
kyriaki.ganiti –
Γράφει η Κυριακή Γανίτη(Dominica Amat)
Τον κύριο Στέφανο Παπαδόπουλο τυγχάνει να τον ”γνωρίζω” μέσα από δύο παιδικά του βιβλία τα οποία έχω διαβάσει καί τον εκτιμώ βαθύτατα ως συγγραφέα,τόσο για τον τρόπο που προσεγγίζει τα έργα του,όσο καί από το ήθος καί τον σεβασμό,που τα διακρίνει,ως προς το κοινό στο οποίο απευθύνεται. Σήμερα μου δόθηκε η ευκαιρία να διαβάσω καί να σας παρουσιάσω μέσα από το blog μου το πρώτο του μυθιστόρημα που απευθύνεται σε ενήλικες. Ο λόγος για το βιβλίο του με τίτλο ”Κοσμικό βαλς” που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Δερέ. Ξέροντας το ύφος της γραφής του,ήμουν θετικά προσκείμενη στο τι επρόκειτο να διαβάσω κι ανυπομονούσα να το κάνω. Ευχόμουν μόνο να μην διαψευστώ… Έτσι,αφέθηκα να ”χαθώ” σε αυτό το νοερό ταξίδι της ψυχής…
Ο συγγραφέας έχει έναν δικό του τρόπο γραφής που τον χαρακτηρίζει. Παράλληλα με τον ψυχαγωγικό χαρακτήρα των κειμένων του,υπάρχει καί το διδακτικό στοιχείο που δίνει τροφή για σκέψη καί για ανάπτυξη της κριτικής ικανότητας. Τα κείμενά του μπορώ να τα χαρακτηρίσω ως βαθειά ουσιαστικά κι όχι επιφανειακά. Εμβαθύνει στο νόημα. Στο ”είναι” κι όχι στο ”φαίνεσθαι”. Δεν τον απασχολεί να γράψει ένα βιβλίο απλά για να δηλώσει συγγραφέας καί να λάβει τα εύσημα. Νοιάζεται αληθινά για το αναγνωστικό κοινό. Επιθυμεί να προσφέρει έργα που βοηθούν όλους κι όλες ανεξαρτήτως ηλικίας καί φύλου. Δίνει τα πάντα στις πραγματικές τους διαστάσεις,χωρίς όμως να γίνεται σκληρός,ή,αυστηρός κι απρόσιτος. Τουλάχιστον ως αναγνώστρια εγώ αυτό αντιλαμβάνομαι…
”Κοσμικό βαλς” ο τίτλος του βιβλίου καί δεν σας το κρύβω πως ήθελα να δώ μέσα από αυτόν. Ναι,καλά ακούσατε. Ένιωθα πως έπρεπε να μπώ κι εγώ με την σειρά μου μέσα στο βιβλίο καί να ”χορέψω” αυτό το βαλς. Πιστεύω πως υπάρχει μία αλληγορία πίσω από τον τίτλο. Ο χορός ενώνει ανθρώπους άγνωστους μεταξύ τους κάτω από μία όμορφη μελωδία καί ξεχνάνε αντιπαλότητες,διαφωνίες,φυλετικές διακρίσεις κι ό,τι άλλο τους χωρίζει. Το επίθετο ”κοσμικό” ίσως έρχεται να τονίσει αυτό. Το πως ενωμένοι/ες όλοι κι όλες μπορούμε να ατενίσουμε με αισιοδοξία το αύριο. Για να μην παρεξηγηθώ,όλα αυτά είναι δικές μου σκέψεις καί εικασίες. Κάθε αναγνώστης/στρια προσεγγίζει με άλλον τρόπο ένα βιβλίο.
Το βιβλίο είναι ένα καλογραμμένο καί μεστό κοινωνικό -ίσως καί δυστοπικό- μυθιστόρημα που το διακρίνει μία φανερή φιλοσοφική διάθεση όσον αφορά την ηθική. Η υπόθεσή του αναπτύσσεται σε 262 σελίδες γεμάτες νόημα. 262 σελίδες όπου κάθε ”κόμμα” καί ”τελεία” δηλώνουν κάτι. Ποτέ κάτι λιγότερο,ποτέ κάτι περισσότερο. Είχα την αίσθηση πως ο συγγραφέας κατέγραφε πάνω στον χαρτί μία ιστορία με λεπτούς,χειρουργικούς χειρισμούς. Δεν επιτρέπει στον εαυτό του να παρεκκλίνει από τον σκοπό του. Έχει εστιάσει την προσοχή του σε αυτόν καί τίποτα δεν δύναται να τον ”αποπλανήσει”. Η λιτότητα καί η καθαρότητα του λόγου του συγγραφέα πετυχαίνει να έχουμε στα χέρια μας ένα κείμενο ευανάγνωστο καί προσιτό. Ένα κείμενο που διαβάζεται με τον ίδιο ζήλο καί προσοχή από την αρχή έως καί το τέλος. Με επιπλέον θετικά τους γρήγορους,ρεαλιστικούς διαλόγους,τη συνεχόμενη δράση καί την εναλλαγή των σκηνών. Ευτυχώς,παραλείπονται οι βερμπαλισμοί καί οι πομπώδεις εκφράσεις που θα μείωναν σε αξία το κείμενο.
Είπα πως η φιλοσοφική εσάνς είναι διάχυτη μέσα στο κείμενο. Εδώ,θα ήθελα να ξεκαθαρίσω κάτι. Δεν πρόκειται για ακαδημαϊκούς φιλοσοφικούς όρους καί στοχασμούς αλλά ο τρόπος με τον οποίο αναδεικνύεται το ζήτημα της ηθικής από μεριάς του συγγραφέα μέσω των ηρώων του. Χάρη σε όλους κι όλες θα δούμε το ζήτημα της ηθικής από πολλές μεριές. Θα δούμε τον τρόπο με τον οποίο έρχεται αντιμέτωπη με όλα τα κακώς κείμενα. Θα μας μιλήσει για έννοιες αντιφατικές. Έννοιες όπως είναι η ανάγκη για παγκόσμια ειρήνη,η ισότητα ανάμεσα στα φύλα,η αποδοχή της διαφορετικότητας,η αξιοκρατία,η αξιοπρέπεια ,η διαφύλξη των ιδανικών καί των ηθών κ.α. έως την αλαζονεία,την προδοσία,τη μισαλλοδοξία,την βία καί εντέλει τον θάνατο.
Οι ήρωες του βιβλίου είναι ένα καίριο κομμάτι αυτού καί θα ήταν μεγάλη μου παράλειψη να μην αναφερθώ σε αυτούς. Ήρωες απλοί,καθημερινοί όμοιοι/ες με εμάς που τους/τις καθιστούν απτούς/ες από εμάς. Ήρωες καί ηρωϊδες που μπορούμε να ταυτιστούμε μαζί τους. Να βιώσουμε τις ίδιες περιπέτειες καί να γεννηθούν στις ψυχές μας τα ίδια συναισθήματα. Ήρωες καί ηρωϊδες που θα τους/τις κάνουμε δικούς μας ανθρώπους. Θα τους/τις νοιαστούμε καί θα ευχηθούμε να βρούν ό,τι αποζητούν. Ναι,με κάποιους πιθανώς να θυμώσουμε αλλά δεν θα πρέπει να ξεχνάμε πως η ζωή δεν έχει άσπρο,μαύρο,ή γκρί χρώμα αλλά είναι πολύχρωμη. Έτσι,υπάρχουν πολλοί άνθρωποι με προτερήματα κι ελαττώματα. Άνθρωποι με αδυναμίες,πάθη,λάθη,ενοχές,επιθυμίες. Άνθρωποι ετερόκλητοι μεταξύ τους αλλά άψογα εναρμονισμένοι με το σύνολο.
Θα μου επιτρέψετε,επίσης, -ίσως είμαι λάθος,ίσως σωστή- να θεωρώ καί τον συγγραφέα έναν αφανή ήρωα του βιβλίου. Με το εισαγωγικό του κείμενο στην αρχή του βιβλίου εκφέρει την προσωπική του άποψη. Έπειτα,αφήνει ελεύθερους τους ήρωές του να μιλήσουν. Δεν φιμώνει καί δεν βάζει όρια. Έχουμε μία πολυπρόσωπη ιστορία όπου κάθε πρωταγωνιστής/πρωταγωνίστρια θα βάλει το δικό του/της λιθαράκι στο να φτάσουμε να έχουμε ολόκληρη την εικόνα. Είτε εμφανίζονται πολύ,είτε λίγο,η παρουσία όλων είναι απαραίτητη καί συμβολική. Τα μικρά καί περιεκτικά κεφάλαια στα οποία μιλάει ξεχωριστά καθένα από τα πρόσωπα της ιστορίας βοηθούν στο να υπάρχει μία άρτια καί περιγραφική σκιαγράφηση των χαρακτήρων τους.
Άν έπρεπε να περιγράψω το βιβλίο με μία μόνο λέξη,θα ήταν ”πολυδιάστατο”. Πέρα από όσα σας είπα παραπάνω,ο συγγραφέας θα μιλήσει για τον έρωτα,την φιλία,την αδερφική αγάπη,την μητρική αγάπη καί την ανάγκη για αποδοχή από το σύνολο. Έννοιες με μεγάλη σημασία καί αξία για την ζωή ενός ανθρώπου. Όμως,τί θα συμβεί όταν όλα αυτά μοιάζουν να απειλούνται; Τί οφείλουμε να κάνουμε για να τα διαφυλάξουμε ακέραια; Πόσοι/ες είμαστε πρόθυμοι/ες να θυσιαστούμε είτε σε σωματικό,είτε σε ψυχικό επίπεδο ώστε να μπορέσουν να μείνουν ανέπαφα όσα καί όσοι/ες αγαπάμε; ”Θέλει αρετή καί τόλμη η ελευθερία” λέει ο Κάλβος καί νομίζω πως αυτός ο στίχος έρχεται να ταιριάξει κατά πολύ με την ουσία του βιβλίου.
Ένα αγαπημένο μου κομμάτι του βιβλίου είναι ο τρόπος με τον οποίο ο συγγραφέας υμνεί την γυναίκα. Το βιβλίο θα μπορούσε κατά κάποιον τρόπο να είναι ένας φόρος τιμής σε κάθε γυναίκα εκεί έξω. Από το μικρό κορίτσι καί την μητέρα που θυσιάζεται εκούσια για το καλό του παιδιού της έως την γυναίκα-δασκάλα που σκοπό της ζωής της έχει να διδάξει τα ορθά στα παιδιά καί να τους δώσει τα κατάλληλα εφόδια. Τα παιδιά είναι οι ενήλικες του μέλλοντος καί στο χέρι μας είναι το κατά πόσον θα ”πλάσουμε” τους χαρακτήρες τους έτσι ώστε να είναι σωστοί καί χρήσιμοι πολίτες στην κοινωνία. Βλέπετε,τα παιδιά παίρνουν παράδειγμα από τις πράξεις των ενηλίκων καί φέρονται ανάλογα μελλοντικά. Άς αδράξουμε την ευκαιρία που μας δίνεται κι ας πράττουμε με απώτερο σκοπό έναν κόσμο που δεν θα υπάρχουν μίση καί έριδες.
Θα μπορούσα να σας μιλάω με τις ώρες για το παρόν βιβλίο αλλά κάπου εδώ θα ολοκληρώσω την αναφορά μου σε αυτό μην θέλοντας να σας κουράσω,ή,άθελά μου να στερήσω κάτι από την ομορφιά του. Θα κλείσω λέγοντας πως πρόκειται για ένα αξιόλογο βιβλίο που μέσα από την διαχρονικότητα των θεμάτων που θίγει είναι πάντα επίκαιρο. Αξίζει της προσοχής σας. Αναζητήστε το.
Καλά σας αναγνώσματα!